می‌گویند : عید آمده است
گذرگاه بسته است
از دنیای شاعران،
شاخه گلی برای تو می‌آورم،
لنگه کفشی برای «لیونی»
روسری‌ای برای «مبارک»
و اُفی برای دو «عبدالله»
اسماعیل!
اینجا شِعب ابی‌طالب است یا کربلا؟!
یک شِعب و چند ابوسفیان؟!
یک کربلا و چند یزید؟!
گذرگاه را بسته‌اند
دل‌های ما گذرگاه نمی‌خواهد اسماعیل!
ترکش بمب‌های «باراک»
پیشانی بچه‌های ما را هم
سوزانده است
اسماعیل!
دنیا کنار پنجره‌هایش مرده است
کنار هزاران هزار پنجره
و خونِ کودکانت
در بورس‌های نیویورک
معامله می‌شود
مزایده‌ی خون
مزایده‌ی نفت
مناقصه‌ی عشق،
مناقصه‌ی ...
اسماعیل!
دنیا پر شده از نمرود
از فرعون
از شمر
دنیا پر از گرگ شده است
اما
تو می‌دانی
شانه‌های شیطان
با لنگه کفشی
فرو می‌ریزد
تو بهتر از من می‌دانی
فردا، فرشتگان
دوباره
در باغچه‌های شما
نیلوفر خواهند کاشت؛
بلال‌ها از مأذنه‌ها بالا خواهند رفت
سیاهی خواهد مُرد
و سواحل غزه
در هیاهوی بچه‌ها
تنفس آبی خویش را
از سر خواهد گرفت.
{به منتظر الزیدی
او را سگ خواندی
و کفش‌هایت را
به سویش پرتاب کرده‌ای
و من هرچه فکر می‌کنم
او سگ نیست
این‌ها گرگ هستند
درست است که
سگ‌های آبادی،
شبیه لیونی و رایس
پارس می‌کنند
و ظلمای نمرودزاد(زلمای خلیل‌زاد)
سگ افغانی بوش است
و بوش سگ آمریکایی تلاویو
اما
این‌ها که سگ نیستند
این‌ها گرگ‌اند
و تو
به سگ‌های آبادی ما
توهین کرده‌ای
